Homeopatia
Pojęcie to pochodzi od greckiego słowa homois = podobny i pathos = choroba, co oznacza zgodnie z treścią stan „podobieństwa do choroby”. Zgodnie z założeniami homeopatii środki lecznicze przez nią stosowane powodują powstanie obrazu klinicznego podobnego do wywoływanego przez daną chorobę.

Leki homeopatyczne dają choremu organizmowi ukierunkowany impuls, aby ten rozwinął swoje siły obronne i uporządkował zakłóconą równowagę wewnętrzną, która jest przyczyną choroby. Homeopatia jest jedną z metod leczniczych kierującą się holistycznym czyli całościowym traktowaniem pacjenta.

Usystematyzowana przez Samuela Hahnemanna teoria „similia similibus curantur” (podobne leczy się podobnym) stanowi praktycznie powrót do antycznej i średniowiecznej farmakologii, stosującej minimalne dawki leku. Według Samuela Hahnemanna, różnica pomiędzy homeopatycznym, a klasycznym sposobem leczenia sprowadza się do stwierdzenia, że: „Nie chorobę należy leczyć, lecz chorego”.

Medycyna biologiczna (posługująca się głównie homeopatią) za pomocą leków działających bodźcowo usiłuje wpłynąć na organizm w ten sposób, aby jego siły obronne były w stanie regulować zaburzone procesy metaboliczne.

Homeopatia niesłusznie jest przypisywana medycynie alternatywnej, stanowi bowiem integralną dziedzinę medycyny. Wyboru metody leczenia dokonuje lekarz, kierując się dobrem chorego.

Homotoksykologia
W latach pięćdziesiątych bieżącego stulecia niemiecki lekarz dr Hans-Heinrich Reckeweg wprowadził do medycyny pojęcia homotoksykologii i terapii antyhomotoksycznej, jako połączenie medycyny alopatycznej z homeopatią.

Homotoksykologia jest częścią medycyny biologicznej, wykorzystującą w terapii proste i złożone preparaty homeopatyczne pochodzenia roślinnego, mineralnego, zwierzęcego, których zadaniem jest uwolnienie organizmu z homotoksyn (substancji szkodliwych dla człowieka) i przywrócenie autoregulacji.
Według homotoksykologii choroba powstaje w wyniku przeładowania organizmu substancjami szkodliwymi (homotoksynami), które nie mogą zostać zneutralizowane i wydalone, gdyż siły odpornościowe organizmu nie są już w stanie stawiać oporu toksynom wywołującym chorobę.

Leki antyhomotoksyczne
W terapii antyhomotoksycznej stosuje się homeopatyczne preparaty antyhomotoksyczne. Leki te są w stanie pobudzić układ obronny organizmu, który zneutralizuje i wydali szkodliwe dla zdrowia homotoksyny. Przywrócona zostanie w ten sposób naturalna równowaga organizmu. Leki te są produkowane przez firmę Biologische Heilmittel Heel GmbH w Baden Baden wg wyznaczonych przez Światową Organizację Zdrowia standardów GMP.

Izopatia (od greckich słów: ΐsos -równy i páthos – cierpienie, choroba)
to metoda leczenia (pokrewna homeopatii) zarówno chorób przewlekłych, jak i ostrych za pomocą preparatów zawierających niskorozwinięte formy grzybów pleśniowych, mających zdolność rozbijania i unieszkodliwiania form wysokorozwiniętych, patologicznych, chorobotwórczych tychże grzybów.
Za twórcę metody uważa się berlińskiego zoologa i mikrobiologa prof. dr. Günthera Enderleina (1872-1968).

Historia odkrycia sięga czasów prowadzenia w Egipcie wielkich prac wykopaliskowych. To właśnie prof. Enderlein wyhodował ze znalezionych w mumiach egipskich zarodników grzybów kolonie żywych pleśni, głównie Mucor racemosus i Aspergillus niger (van Thieghem).
Takie same, zdolne do wzrostu zarodniki Mucor racemosus znaleziono później w wydobytych z lodu szczątkach mamutów, a nawet w ropie naftowej.

Niezwykle żywotne formy przetrwalnikowe grzybów pleśniowych w organizmach żywych przybierają mniej lub bardziej zróżnicowane postacie symbiotycznych endobiontów. Występują tam w postaci małych, nieruchliwych, koloidalnych, ale żywych struktur białkowych. Ich wielkość nie przekracza jednej stutysięcznej milimetra. Obok struktur prymitywnych mogą znajdować się również formy wyżej zorganizowane, patogenne, chorobotwórcze. Proporcje w występowaniu poszczególnych form zależą ściśle od warunków panujących w środowisku wewnętrznym organizmu.
W prawidłowych warunkach, przeważają formy mniej rozwinięte, drobne, nie wywołujące zachorowania, a wręcz stabilizujące zdrowie. W przypadku zaburzenia środowiska fizjologicznego – jak nawet niewielkie zakwaszenie organizmu – równowaga ulega zachwianiu. Formy niższe przechodzą wtedy w formy wysokorozwinięte, a co za tym idzie rozwija się choroba. Im większe jest odstępstwo od prawidłowego pH (od fizjologicznej równowagi kwasowo-zasadowej), tym więcej tworzy się patogennych stadiów „bakteryjnych” i grzybowych.

Badanie krwi w ciemnym polu Prof. Endrelein zastosował do obserwacji zjawiska pleomorfizmu (polimorfizmu) – występowania wielopostaciowości form drobnoustrojów. Mikroskop z ciemnym polem, w przeciwieństwie do dotychczas używanego, z jasnym polem, służącym do obserwacji krwi martwej, utrwalonej preparatami chemicznymi, może obrazować krew żywą z niezdeformowanymi składnikami morfotycznymi i przy prawie niezmienionym pH.
W wyniku wieloletnich badań profesorowi udało się opisać cykle rozwojowe grzybów pleśniowych Mucor racemosus (Fresen) oraz Aspergillus niger (van Thieghem).

Prof. Enderlein sugerował, że te dwa grzyby mogą mieć związek z powstawaniem większości chorób, z rakiem włącznie. W swoich badaniach nie ograniczył się tylko do stwierdzenia faktów, ale też zaproponował metodę leczenia mającą na celu cofnięcie toczącego się już procesu chorobowego. Wykorzystał w tym celu swoje odkrycie, że niskorozwinięte formy endobiontów są w stanie unieszkodliwić wysokorozwinięte formy pasożytnicze drobnoustrojów .
Zaczął wytwarzać pierwsze leki izopatyczne/homeopatyczne, złożone z niższych, niepatogennych form grzybowych. Leki te były w stanie przywrócić zachwianą symbiozę między endobiontem, a organizmem gospodarza.

Dorobek prof. Enderleina jest dziś w pełni wykorzystywany. Niemiecka firma Sanum-Kehlbeck GmbH, posiadająca wyłączność do produkcji tych leków, wytwarza całą gamę izopatycznych/homeopatycznych preparatów z Mucor racemosus, Mucor mucedo, Aspergillus niger, Penicillium roqueforti, Penicilium chrysogenum (notatum), Penicilium glabrum (frequentans), a także z dwumorficznego drożdżaka i jednocześnie grzyba Candida albicans i Candida parapsilosis (Candida jako drożdżak jest saprofitem, w formie grzyba pleśniowego – patogenem) i wiele innych uzupełniających terapię preparatów.
Opracowana jest również Isopatica/Homeopatica Materia Medica oraz schematy szczegółowego leczenia chorób przewlekłych The Sanum Therapy Prescription Book autorstwa dr. med. Konrada Werthmanna.

Ze względu na dużą skuteczność izopatii, stale zwiększa się – również i w Polsce – liczba lekarzy, farmaceutów i naturoterapeutów zainteresowanych praktycznym zastosowaniem tej metody terapii, a przede wszystkim chętnych do opanowania tej wiedzy.

Terapia izopatyczna jest metodą w pełni bezpieczną i nieszkodliwą, bo lekami są naturalne składniki biologiczne ciała człowieka. Jest metodą skuteczną, czego dowodzi rosnąca popularność tej formy terapii na świecie. Jest też metodą holistyczną, bo leczy całego człowieka, a nie tylko jego chory, wyizolowany z całości organ. Zasługuje więc w pełni na miano przyjaznej człowiekowi Holistycznej Terapii Dwudziestego Pierwszego Wieku.

(fragment o izopatii przedstawiono na podstawie opracowania mgr farm. Wandy Karpińskiej)